Torbiel śliwek – objawy i sposoby zwalczania
Torbiel śliwek występuje na terenie całego kraju. W latach wilgotnych, o dużej ilości opadów nasilenie choroby może być bardzo duże. Jak prawidłowo zdiagnozować chorobę, a przez to – skutecznie z nią walczyć? Dowiedz się więcej!
Torbiel śliwek na śliwach niechronionych lub źle zabezpieczanych, w przydomowych i działkowych ogrodach lub też dziko rosnących może być przyczyną całkowitego zniszczenia wszystkich owoców.
Sprawca torbieli śliwek i jego rozwój
Torbiel śliwek to jedna z przyczyn znacznych strat w towarowej produkcji owoców
Torbiel śliwek wywoływana jest przez grzyb workowy Taphrina pruni. Pod względem rozwoju patogen ten bardzo przypomina Taphrina deformans powodującego kędzierzawość liści brzoskwini. Taphrina pruni zimuje epifitycznie w postaci blastospor powstałych w wyniku pączkowania zarodników workowych (askospor), głównie na korze pędów śliwy oraz na łuskach pąków.
Infekcje pierwotne za pośrednictwem blastospor następują zazwyczaj w czasie kwitnienia śliwy. Proces ten zachodzi szybciej przy dużej wilgotności względnej powietrza (powyżej 95%) lub w czasie opadów deszczu. W największym stopniu infekcje występują wówczas, gdy opady deszczu trwają co najmniej 12 godzin przy temperaturze od 10 do 20°C. Gdy zarodniki przedostaną się na zawiązki owoców, wówczas strzępki infekcyjne wnikają przez skórkę, a grzybnia przerasta miękisz. W następstwie na śliwkach pojawia się szarobiały nalot worków grzyba. Tam zaczynają rosnąć blastospory.
W okresie wegetacji śliwy nie dochodzi do infekcji wtórnych. Podczas opadów deszczu, za pomocą wiatru zarodniki dostają się na powierzchnię pędów i pąki, na których zostają do wiosny następnego roku.
Torbiel śliwek – objawy i szkodliwość
W zasadzie jeśli chodzi o torbiel śliwek to objawy choroby widoczne są dopiero na zawiązkach owoców. Rzadko można zauważyć na drzewach kędzierzawienie i zwijanie się liści lub też skręcanie się wierzchołkowych części pędów.
W początkowej fazie, często już w czerwcu, owoc znacznie się wydłuża, czasem zagina i spłaszcza. Jego zabarwienie jest jaśniejsze niż na zdrowych drzewach, bardziej żółtozielone. Chore śliwki mają twardy miąższ o skórzastej konsystencji, niezdatny do spożycia. Często brakuje w nich pestki. W zależności od odmiany miękisz owocu może się nadmiernie rozrastać. Takiej reakcji nie podlega skórka, w czego efekcie pęka. W późniejszym czasie na owocach pojawia się delikatny, szarobiały nalot worków grzyba. To właśnie taki porażony owoc zwany jest torbielą. W konsekwencji rozwoju choroby śliwki gniją i przedwcześnie opadają.
Torbiel śliwy i możliwości zwalczania choroby
W profilaktyce ważne jest, aby porażone owoce nie pozostawały na drzewach i pod drzewami. Towarowy sad śliwowy nie powinny sąsiadować ze śliwami dziko rosnącymi albo niechronionymi drzewami w zaniedbanych sadach czy w przydomowych ogrodach. Stanowią one bowiem istotne źródło rozprzestrzeniania się patogenu.
Rozwój choroby ograniczyć mogą środki grzybobójcze miedziowe lub też dodynowe wykorzystywane do ochrony drzew w walce z innymi chorobami, prowadzonej w okresie bezlistnym, przed pękaniem pąków. Obecnie w wykazie środków dopuszczonych do obrotu nie ma fungicydów przeznaczonych do stosowania bezpośrednio przeciw torbieli śliwek. Dlatego też w zagrożonych sadach konieczne jest zgranie czasowe zabiegu i taki dobór substancji czynnych, aby jednym zabiegiem zlikwidować kompleksowo wiele sprawców chorób zagrażających drzewom.
