Świdośliwa. Interesująca roślina jagodowa
Świdośliwa olcholistna wciąż jest w Polsce mało rozpowszechniona, chociaż ma wiele atutów. Do zalet tej rośliny jagodowej należą: małe wymagania uprawowe i wysoka wartość prozdrowotna owoców.
Świdośliwa naturalnie występuje w: Ameryce Płn., Europie, Płn. Afryce i Azji. Na skalę towarową uprawia się ją w Kanadzie. Tam w ciągu 7 lat areał tej rośliny wzrósł z 800 do 2500 ha.
Jej owoce mają dużo witamin, związków mineralnych, polifenoli i karotenoidów. Są słodkie, smaczne, o migdałowym aromacie. Mogą być spożywane w formie świeżej, suszonej lub mrożonej. Z owoców można robić: konfitury, dżemy, galaretki, soki, syropy, nalewki.
Czym jest świdośliwa?
Świdośliwa olcholistna (Amelanchier alnifolia) jest krzewem lub drzewem (1–7 m wysokości), samopylnym i wytrzymałym na mróz. Preferuje gleby lekko zasadowe o pH > 6,2, raczej piaszczyste. Rośnie i owocuje nawet na glebach klasy V. Nie lubi stanowisk z wysokim poziomem wód gruntowych, podmokłych lub długotrwale zalewanych. Lubi słoneczne siedliska, ale ma wysoką zdolność adaptacyjną do różnych warunków. Jej wymagania wodne szacuje się na 450 mm w ciągu roku. Materiał szkółkarski jeszcze do niedawna nie był dostępny na szeroką skalę. Ostatnio jednak coraz więcej jest na rynku roślin rozmnażanych przez sadzonki i in vitro lub szczepionych na jarzębie tudzież innej świdośliwie.
Mimo że jest to gatunek samopylny, warto posadzić na plantacji kilka różnych odmian: Honeywood, Martin, Nelson, Pembina, Smoky, Northline, Prince William (dla cukiernictwa).
Zakładanie plantacji świdośliwy
Plantację zakładamy w rozstawie 3,5–4 × 1 m, a posadzone rośliny należy chronić przed zwierzyną łowną. Świdośliwa kwitnie na biało
Świdośliwa olcholistna nie jest rośliną bardzo wymagającą odnośnie do stanowiska uprawy
w połowie IV. Jej kwiatostany są wrażliwych na późne przymrozki wiosenne. Owoce zebrane w gronach dojrzewają od połowy VI do końca VII. Są kuliste, purpurowofioletowe, lub granatowe, o masie 0,6–1,2 g, średnicy 13–18 mm. Świdośliwa zaczyna owocować w 3.–5. roku po posadzeniu i daje plon 2–3 ton z ha. Pełnia zbiorów przypada na 7.–8. rok i w zależności od odmiany wówczas można zebrać nawet 4–5 ton z ha. Przy czym na plantacjach nawadnianych — nawet 8 ton z ha.
Odmiany dojrzewające równomiernie można zbierać kombajnem lub poprzez otrząsanie (należy wtedy zwiększyć odległość między rzędami do 5–6 m). Owoce deserowe da się zbierać ręcznie lub systemem „pick your own”. Owoce długo pozostają na krzewie i nie opadają. Mogą być jednak uszkadzane przez ptaki. Zebrane owoce również długo są jędrne i świeże. Mogą być długo przechowywane.
Świdośliwa — zabiegi pielęgnacyjne
Do podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych na plantacji świdośliwy należą:
- cięcie sanitarne i prześwietlające,
- utrzymanie ugoru mechanicznego lub pasa murawy w międzyrzędziach,
- utrzymanie ściółki albo pasa herbicydowego w rzędach,
- nawadnianie,
- nawożenie w oparciu na przebiegu pogody.
- ochrona przed chorobami (rdza, brunatna plamistość, zaraz ogniowa) i szkodnikami (przędziorki, zwójka i owocnica świdośliwowa).
Konieczne jest także systematyczne kontrolowanie stanowiska uprawowego poprzez wykonanie analizy gleby.
Wartość biologiczna owoców świdośliwy
Ten wartościowy gatunek o wcześnie dojrzewających owocach, o ogromnym potencjale przetwórczym, może być ciekawą alternatywą w
Świdośliwa plonuje obficie, a jej owoce są źródłem cennych związków prozdrowotnych
gospodarstwach mających problem z wodą.
Owoce świdośliwy wyróżniają się wysoką zawartością w 100 g:
- węglowodanów (18,5 g),
- białka (1,3 g),
- błonnika (5,9 g),
- potasu (16,2 g).
Antocyjany, witaminy z grup: A, B (głównie ryboflawina), C, H (biotyna), mangan i żelazo to także składniki, w które obfitują owoce.
Jednakże promocja owoców świdośliwy i ich sprzedaż może być trudna. Głównie ze względu na większą rozpoznawalność i znajomość owoców borówki, a nawet jagody kamczackiej.
Czytaj też:
Rokitnik pospolity – alternatywna roślina sadownicza
